آرنولد روگه[i]

 نویسنده : هلموت رینالتر                                                         

مترجم : شروین طاهری

آرنولد روگه[۱] متعلق به آن گروه از هگلی‌های چپ است که سیاست در آموزه‌های فلسفی‌شان از اعتباری بسیار برخوردار بود . او از همراهان فعال بخشی از گروهی بود که بر آموزه‌ی دیالکتیک هگل تمرکز داشتند و نه‌تنها اضمحلال سیاسی رژیم فئودالی را مطرح می‌کردند و بلکه پیدایش ایده‌های نو را مستلزم ارتقای سوسیالیسم و دمکراسی می‌دانستند . در سال ۱۸۳۰ او پس از گذراندن دوران محکومیت اش در زندان به جرم عضویت در گروه جوانان ، به رهبران جریانات و جنبش‌های دمکراتیک پیوست که از هاله به برلین ، پاریس ، درسدن و لایپزیک گسترش‌یافته بودند . بدین ترتیب روگه جزو آن دسته از هگلیان جوان بود که ایده‌های سیاسی را توسعه بخشید و درنتیجه علاقه‌ی خویش را با جنبه‌های عملی مرتبط با تئوری بدون دچار شدن به تناقض حفظ کرد . و هرگز ارتباط خود را با جریانات سیاسی که هدفشان تغییر حقیقی وضعیت بود، ترک نگفت . خواست سیاسی روگه ، (( جمهوری بورژوا – دمکراتیک )) بود و این تمایز اساسی سرانجام باعث جدا شدن از مارکس در ” deusch – franzosische jahrbucher ” ( سالنامه فرانسوی – آلمانی ) شد . در تابستان بعدی ، یعنی در سال ۱۸۴۶ پاریس را از راه سویس به مقصد لایپزیک یعنی جایی که مالک  کتاب‌فروشی در آنجا بود ، ترک گفت . ازآنجاکه احترام زاید الوصفی برای انقلاب فوریه‌ی ۱۸۴۸ پاریس قائل بود ، به حمایت از جریان تازه آغازشده‌ی انقلاب در آلمان پرداخت . در ابتدا ، پیش از آنکه حزبی سیاسی پایه‌گذاری کند ، از طریق یک حلقه‌ی ادبی-سیاسی که به دور مجله ”  the Grenzboten  ” شکل گرفته بود ، به حمایت از انقلاب پرداخت . تا اینکه به جناح چپ افراطی فرانکفورت ملحق شد .[۲]

روگه ایده‌های دمکراتیکش را ، آن‌طور که در طول انقلاب ۱۸۴۸ از آموزه‌های اصلاح گران اجتماعی فرانسوی و سوسیالیست‌های تخیلی مثل  پرودون و بلانکی پذیرفته بود ، نگه داشت . او در اثرش ” die grundung der demokratieim Deutschland der volksstaat und der sozialdemokratische freistaat ” ( پایه گذاری حکومت ملی دمکراتیک آلمان و سوسیال دمکراسی دولت آزاد )  این عقاید را گنجاند و در آن مزیت طبقه‌ی کارگر را پذیرفت . روگه در این اثر از ” سوسیال‌دمکراسی ” طرفداری کرد و ” کار برای دستمزد ” را در تمامی اشکالش تمام‌شده دانست چراکه این امر از طریق مشارکت دادن تمامی اقشار در مالکیت اموال و سپردن آن به ” حاصل کار کارگران ” از طریق انجمن‌هایی که از طریق کمک دولت ساخته می‌شد ممکن می‌شد. در دوران پیش از انقلاب روگه شرکتی فعالانه در این برنامه‌ی سیاسی داشت . او در فرانکفورت تا حدی ناامید شد . چندی بعد توجه اش را تماماً به پیشرفت‌ها در برلین معطوف ساخت و سیاست اش را بر این اساس تنظیم نمود ، جایی که آرزو می‌کرد به‌عنوان کانون مرکزی انقلابی ساخته شود . او قصد کرد ، یک روزنامه‌ی رادیکال دمکراتیک تأسیس و به برلین منتقل کند . اما چندی بعد از این نقشه دست کشید ، بنابراین روزنامه‌ای تازه بانام ” die reform “(اصلاح) که خانه‌ی انتشارات روگه آن را چاپ می‌کرد در لایپزیک تاسیس کرد . به‌عنوان عضوی از انجمن‌های دمکراتیک ، او به سمت دیدگاهی رادیکال پیش می‌رفت . او آشکارا در تهیه‌ی بیانیه های انتخاباتی احزاب رادیکال اصلاح طلب آلمان در ۱۶ آپریل ۱۸۴۸ مشارکت داشت . ” die reform ” که روگه به همراه  هانریش برنهارد اوپنهایم[۳]  چاپ می‌کرد به‌عنوان مهم‌ترین نشریه‌ی رادیکال متعلق به بخش احزاب بورژوا-دمکرات مخالف طبقه‌بندی شد . روگه نویسنده‌ی اولین برنامه‌ی انجمن های دونسبرگ بود  و فعالیت‌های وی برای جنبش دمکراتیک در انقلاب بسیار ضروری و تأثیرگذار بودند . در اصلاح ( die reform ) او وکیل مدافع جمهوری آلمان بود ، ژنرالی بدون سلاح و متحد کننده‌ی ملت‌های اروپا . غیبت‌های مکررش از مجلس فرانکفورت به سبب مسافرت‌های فراوان سرانجام باعث از دست رفتن پست وکالت اش در نوامبر ۱۸۴۸ شد . تا جایی که یک عضو از کمیته‌ی اتریش-اسلاو اعتراض نمود که مگر او مدافع دمکراسی برای نوع انسان است! برای او اما پاسخ همین پرسش لهستانی بود .

پس از قدرت گرفتن محافظه‌کاران فشاری برای بسته شدن روزنامه‌اش اعمال نشد ، اما بااین‌حال از پروس اخراج شد . در لایپزیک نقش تازه‌ای بر عهده گرفت و از شورش درسدن در می ۱۸۴۹ حمایت کرد . پس از حمایت از این خیزش از تهدید و خطر دستگیری جان سالم بدر برد . روگه در انقلاب ۴۹-۱۸۴۸ نیز فعال بود که تا به امروز تحقیقی جامع درباره‌ی آن نشده است بااین‌حال این نقطه‌ی عطفی در زندگی‌اش شد . شکست در انقلاب تأثیری عمیق بر او گذاشت . او برای بار دوم آلمان را ترک گفت و در برایتون از مناطق جنوبی انگلستان ساکن شد . او در حدود یک سال به دنبال انقلاب در ” کمیته‌ی دمکراتیک اروپا [۴]” در لندن فعالیت نمود و به شکل رهبر مهاجران سیاسی در جایی که افرادی مانند لدرو-رولین[۵]  و  مازینی[۶]  پیشتر فعالیت می کردند ، در اپوزیسیون بورژوا-دمکرات کار می‌کرد . ازآن‌پس تا پایان عمر نسبتاً غیرفعال باقی ماند .

کتاب شناسی

1988. Essbach Die Junghegelianer Munich 1988.
1989. Hübner “Arnold Ruge – Jünglingsbund, Junghegelianismus, 48er Demokratie,” Burschenschaften und bügerliche Umwälzung Berlin, 1992, 129 ff.
1990. Koch (ed.) Die Frankfurter Nationalversammlung 1848/49,Frankfurt/M. 1989.
1991. Löwith (ed.) Die Hegelsche Linke Stuttgart-Bad Cannstatt 1962.
1992. Neher Arnold Ruge als Politiker und politischer Schriftsteller Heidelberg 1933.

H.and I. Pepperle (eds.), Die Hegelsche Linke Leipzig 1985.

[۱] Arnold ruge 1802-1880

[۲] donnersberg faction

[۳] Heinrich Bernhard Oppenheim

[۴] European democratic committee

[۵] Alexandre Auguste Ledru-Rollin

[۶] Giuseppe Mazzini

[i]  https://www.ohio.edu/chastain/rz/ruge.htm  : Arnold Ruge / Helmut Reinalter translated by James Chastain