داوود امدادیان
شکوفه غفاری
درختانی عظیم چون کوه، گاه در خاکستری‌های رنگی و گاه با رنگ‌هایی درخشان همچون صخره‌هایی که در بازی نور و سایه بافت نرمی را به رخ می‌کشند، بافتی از جنس برگ؛ برگ‌هایی انباشته برهم که سدی را ساخته‌اند. درختانی که شاید همچون دیوارهایی برای جدا کردن دو منظره از هم قد برافراشته‌اند. درختانی که با هربار نگاه کردن به آنها تبدیل به کوه و گاه دیوار می‌شوند. ابعاد غیرطبیعی درختان در اشکالی هندسی و گاه انتزاعی در پس‌زمینه‌ی نقاشی، و طبیعتی آرام و ناتورالیستی در پیش‌زمینه حال و هوایی سوررئالیستی و توامان زمینی و قابل‌باور در فضا ایجاد کرده‌اند. نقاشی‌هایی که برای گذر چشم و ذهن از طبیعت ملموس پیش‌زمینه راه گریزی را به انتزاع در پس‌زمینه‌ی اثر باز گذاشته‌اند، جاییکه خود دوباره ممکن است به فضایی شاید ناتورالیستی در آنسوی انتزاع باز شود. مناظری گرم و احتمالا تابستانی با آرامشی که خبر از هیچ اتفاقی نمی‌دهند. تصاویری که شاید به نوعی نقطه‌ی مقابل مناظر سرد و هولناک نقاش آلمانی؛ گاسپار داوید فردریش باشند. انسان‌ها و حیوانات در پیش‌زمینه همچون اشلی برای به‌چشم آمدن ابعاد غول‌آسای درختان عمل می‌کنند. ابژه‌هایی که آرام و بی‌اعتنا به آنسوی منظره‌ای که در آن هستند تنها به دوردستی خیره شده‌اند که پیش رویشان است. فضای پیش‌زمینه بی‌آنکه حجم زیادی از کادر نقاشی را اشغال کند چون فضایی سه‌بعدی می‌ماند که از دل زمینه‌ای انتزاعی بیرون زده است، بی‌آنکه آرامش آن را برهم زده باشد. در میان این بازی طبیعت‌گرایانه و انتزاعی، این طبیعت ملموس و درعین‌حال ناآشنا، گاه جاده‌هایی به چشم می‌خورند که رابط میان این دو فضا هستند، مسیرهایی که بی‌اعتنا رها شده‌اند. انسان‌ها و حیوانات که در نگاه اول همچون اشلی برای نشان دادن ابهت این طبیعت به نظر می رسند درآخر نه غالب بر آن هستند و نه مغلوب آن، نه در آن گم شده‌اند و نه مسیر مشخصی را پی گرفته‌اند، بلکه در هماهنگی کامل با آن در گوشه‌ای به نظاره‌ی آن نشسته‌اند، درحالیکه فضای نقاشی را از جایی ناشناخته به فضایی محسوس و قابل سکونت تبدیل می‌کنند. منظره‌های داوود امدادیان نه خنثی هستند نه پرتلاطم، نه آرامشی پایدار را گواه می‌دهند و نه از واقعه‌ای هولناک خبر می‌دهند؛ تصاویری هستند که زمان در آن متوقف شده است؛ لحظه‌ای برای نشستن و تماشا کردن، لحظه‌ای که شاید بعد از آثار امپرسیونیست‌ها کمتر به‌آن رجوع شد. محیطی برای لذت بردن از آن بدون توجه به محیط شلوغ و آشوب‌زده‌ی هنر معاصر.
